04 June 2010

100604 Dwingeloo





Het fietsrondje had ik al een hele tijd geleden voltooid met een gps zonder projectiemogelijkheid, maar sinds kort heb ik een kekke Oregon vandaar dat ik vandaag weer 'es deze kant op kwam om de beide Afstapjes te bezoeken. De cache vond ik trouwens veel eerder dan de hint. Maar nu nog even iets écht belangrijks, dat me te binnen schoot toen ik de cache in handen had en ik ineens begon te watertanden. Ik weet niet of er ook cachers zijn die werken bij Conimex, maar bent - of kent - u zo iemand dan wil ik bij dezen graag een plei dooien voor de herinvoering van 'Kip Sechuan'. Dit overheerlijke artikel is al lang geleden uit productie genomen en dat is volkomen ten onrechte. Een enorme blunder eigenlijk, waardoor de pure liefhebbers van deze lekkernij - ik noem een Malyenki, ik noem een Vagebond en zo kan ik nog wel even doorgaan - bijzonder zwaar gedupeerd zijn. Uiteraard hebben Malyenki & ik ons heil al bij diverse andere merken geprobeerd te zoeken, maar nergens wordt de smaak van de enige echte Conimex Kip Sechuan ook maar enigszins benaderd. Die lui van Knorr mogen er dan prat op gaan dat ze zo lekker de week breken, nou, ze breken maar een eind weg, maar van echt lekkere Kip Sechuan heeft niemand zoveel verstand als Conimex. Dus: herinvoeren dat spul en rap een beetje. Dan is Malyenki weer gelukkig en Vagebond tevreden. Tenslotte: mocht Conimex uiteindelijk toch niet tot herinvoering van dat overheerlijke spul besluiten - hetgeen echt stupide zou zijn maar je wéét 't niet - dan hoop ik dat Malyenki al die bekende glazen potjes met die rode dekseltjes vervangt door andere potjes want op deze manier is het pure mondje plagerij: je staat gewoon zwaar te kwijlen in het bos terwijl je tegelijkertijd beseft dat je dat lekkers nooit meer te eten zult krijgen. Da's wat mij betreft echt meer dan een mens verdragen kan.










[#1526] 14:30 Tijdens de wandeling van de parkeerplaats naar de cachelocatie kreeg ik zowat bonje met een groepje van vijf vakantie vierende eigenheimers dat zich per huifkar verplaatste. Ze zagen dat ik onderweg naar wp3 die coördinaten intikte op m'n Oregon en snauwden me toe dat ik m'n telefoon moest uitzetten. Hoewel ik niet afgesnauwd blief te worden, bleef ik beleefd en zei ik dat het prima was dat ze me op m'n gedrag aanspraken, maar dat ze zich vergisten aangezien het een gps-ontvanger en geen gsm was. De stoere dertigers meenden evenwel dat 'het allemaal hetzelfde' was en dat m'n gps ook uit moest. Ik deed nog een poging om, inmiddels iets minder vriendelijk, uit te leggen dat zenden & ontvangen twee verschillende dingen zijn en dat de telescoop van een satellietontvanger nooit iets kan merken, maar de heren wilden er blijkbaar een machtsspelletje van maken en meenden dat ik maar 'dom stond te lullen' en dat 'het ding' persé uit moest. Daarop repliceerde ik gevat dat ik geen zin & tijd had om me te onderhouden met mensen die én dom én stronteigenwijs zijn en ik verwees de heren naar het Astron kantoor iets verderop voor meer info over deze materie. Ik liep door naar de paddenstoel en de cachelocatie. Daar was ik al diverse malen eerder geweest, de laatste keer tijdens het fietsrondje van Malyenki (GC1A681 - aanrader!) maar het blijft indrukwekkend om deze joekel van een telescoop te zien. Vanwege het uitzonderlijk mooie weer was het hier erg druk en ik heb nogal lang moeten wachten tot de kust - heel even - vrij was. Om 14.30 uur kon ik mijn naam in het logboekje bijschrijven en de cache weer verstoppen. Dank voor een cache op deze uitzonderlijk fraaie locatie.












Vanochtend om tien uur arriveerde ik bij dit Olde Posthuus dat helaas nog gesloten bleek te zijn, dus gingen de koffie en het gebak waarop ik mij zo had verheugd helaas aan m'n neus voorbij. Na een valse start waarbij ik - vermoedelijk vanwege een gebrek aan caffeine - eerst tweemaal een verkeerde richting uitwandelde, vond ik dan eindelijk het juiste spoor richting wp2. Het bleek een zonnig spoor want het was inmiddels al 19 graden en de temperatuur zou tijdens de tocht nog oplopen tot 21,5 graden. Dat is dan in de schaduw, maar daarmee krijg je onderweg niet veel te maken zodat het vandaag eigenlijk tamelijk warm was. Bovendien stond er nauwelijks wind. Da's trouwens ook altijd hetzelfde liedje: als ik kies voor een fietstocht dan trap ik me de halve dag bewusteloos tegen de wind in, maar zodra ik kies voor een lange wandeling en wel een fris briesje blief, dan is het er niet. In een eerder logje werd lovend gesproken over de nauwkeurig ingemeten waypoints en dat kan ik volledig beamen, althans voor de rest van de route. Maar niet bij wp2 want daar was in een straal van 10 meter geen boom te bekennen. Natte voeten kreeg ik er overigens wel. Tja, en ga dan maar 'es op zoek naar een boom waar een touwtje in zou kunnen hangen. Het heeft me flink wat tijd gekost om de juiste boom te lokaliseren, en toen was me nog niet meteen duidelijk welke kleur dat ding had. Klimmen leek me geen optie; ik heb geen GSM en je zult geheid zien dat ik naar beneden stuiter en met een gebroken enkel moet wachten op de volgende cacher. Of de postkoets. M'n pas aangeschafte Olympus 9010 bood hier uitkomst: met de 10x zoomfunctie haalde ik het touwtje gewoon naar me toe; zoiets als Mohammed en de berg maar dan anders. Vervolgens heb ik heerlijk door het gebied gezworven, kreeg de pest aan steeds weer die rotsommen onderweg en heb af en toe niet de juiste keuze gemaakt want je wilt niet weten waar ik allemaal terechtgekomen ben. Kan achteraf wel stellen dat ik Anholt en (wijde!) omgeving wel 'gedaan' heb vandaag. Kwam nog twee totaal verdwaalde Friezen tegen die geen idee hadden waar ze zich bevonden, laat staan hoe ze in Dwingeloo konden komen. Stoer toverde ik wat met m'n nieuwe Oregon plus het topo-kaartje en hielp ze de goede kant uit. "Sun dink mut wie oek hè" hoorde ik ze nog zeggen, althans woorden van gelijke strekking. Ik wandelde tegen 13.00 uur terug naar het inmiddels geopende Posthuus, nam plaats op het zonovergoten terras en deed me tegoed aan ijskoude Corona biertjes, knapperige frieten en een heerlijke uitsmijter. De bediening was een ramp: wel charmant maar duidelijk geen feeling voor dit métier. De geleverde waren bleken echter van uitstekende kwaliteit en het terras is echt prachtig. Binnenkort kom ik hier uiteraard graag nog 'es terug en dan neem ik ook m'n fiets mee want behalve cachen kunt je hier ook heerlijk rondfietsen. Wédden dat het die dag heel hard waait?

Dank&dag,
Vagebond